Voorzichtig bracht hij het: ‘Zou je eens naar mijn cello willen kijken, ben er niet zeker van. Ja, vroeger heb ik wel les gehad, wilde zelfs naar het conservatorium. Maar ja, te laat begonnen…’

Vrijdag keek ik nog uit naar een weekend zonder afspraken. Een heerlijk vooruitzicht met een hoog ‘ik zie wel wat er op mijn pad komt’ gehalte. De zaterdag begon in een roes van het concert dat we de avond ervoor bezocht hadden. Het NJO speelde werkelijk een geweldig concert in een tot de nok gevuld ‘Orpheus’. Mijn haren nog drogend na een stukje hardlopen, kwam iemand aan de deur. Het bleek een ‘parttime’ dorpsgenoot die vooral schilderde maar ook wat cello speelde. We maakten kennis en hij bleek les gehad te hebben bij een zeer gerespecteerde collega. We deelden veel gekende stukken, meningen en een zwak voor mooie muziek en instrumenten. Of hij zondag terug kon komen. Met cello en Bach.

En zo zat ik zondag middag heerlijk in de blokhut een paar uur te praten, spelen, tips uitwisselend in de blokhut. Had even een mooie Mittenwalder in handen en speelde ik voor het eerst met een stok van Jan Strumphler. De eigenaar kon zo veel meer met deze dingen dan hij zelf durfde te geloven. Ik vertelde hem van de vele mogelijkheden en vooral dat alles geoorloofd is en hij alleen aan zichzelf verantwoording schuldig is. Dit was blijkbaar genoeg om hem een nieuwe weg in te laten slaan. Twee uur laten berichtte zijn buurvrouw mij: ‘Volgens mij was 't leuk…hij zit nog steeds te spelen!’